Een beetje zwaarmoedig misschien, deze titel. Maar het is wel een thema dat mij, vaker dan ik wil, bezig houd. In de hoop iets te zeggen wat een ander misschien niet altijd durft/doet schrijf ik deze blog.
Waar het ooit begon, de drang om alles nog net een beetje beter te doen? Geen idee. Ik werd nooit gepusht door mijn ouders, stel geen onhaalbare doelen en ben over het algemeen gauw tevreden. Een carrière als topmodel of minister-president heb ik nooit geambieerd, miljoenen bezitten lijkt me een overbodige luxe, tot de meest invloedrijke vrouwen behoren een constante druk en een bestaan leiden met duizenden fans doodvermoeiend.
Maar angst om te falen, me druk maken over een eerste indruk en onzekerheid op openbare plekken; het lijkt onvermijdelijk.
Het hoort bij de leeftijd, kreeg ik vroeger vaak te horen van mijn moeder. En ja, deels kwam het door de leeftijd. Die pukkel op mijn voorhoofd; daar kan ik me nu echt niet meer druk om maken. De dingen waar ik me nu wel druk om kan maken lijken echter van veel wezenlijker belang.
Kan ik ooit wel een huis kopen? Wil ik eigenlijk wel doen wat ik nu doe? Haal ik alles wel uit het leven? Ben ik er wel genoeg voor mijn vrienden en familie? Ontspan ik wel voldoende? Ben ik anderen niet tot last?
Hele grote vragen, die lastig te beantwoorden zijn en vaak geleid worden door mijn gemoedstoestand. Termen als zelfliefde, body positivity en selfcare zijn mij niet vreemd. En ja het helpt, wanneer je bedenkt dat deze termen er zijn omdat er blijkbaar veel meer mensen struggelen met de hedendaagse druk om perfect te zijn in alles wat je doet.
Streven naar volmaaktheid zal nooit de voldoening geven waar naar ik op zoek ben. Wat voor jou volmaakt is, is dat voor de ander immers niet. Acceptatie, respect en vertrouwen van iedereen om je heen, zul je nooit krijgen. Dat is een illusie. Pijnlijk is dat wel; wanneer je de invulling van jouw leven laat afhangen van de behoeften van anderen.
En dus ga ik terug naar de kern. Wat wil ík nou eigenlijk? De hele wereld gezien hebben, mijn droombaan uitoefenen (en vinden), een fijn woonhuis hebben, geen financiële zorgen ervaren, goed voor de wereld zijn en bovenal mentaal en fysiek gezond zijn.
Ha ha, ja. Dat is misschien wel wat veel gevraagd. Niet alleen omdat deze wensen alles behalve concreet zijn, maar bovenal omdat een wens alleen er nog niet voor zorgt dat iets vanzelf uitkomt.
Al op jonge leeftijd kwam ik erachter dat leven, en dan vooral gelukkig leven, niet vanzelf gaat. Doen wat je gelukkig maakt en bovenal niet doen wat je ongelukkig maakt is essentieel. Je grenzen bewaken en lief zijn voor jezelf, dat maakt het leven écht een stukje makkelijker. Tevreden zijn met alles wat je wél al doet en genoegen nemen met de voldoening die je daar uit haalt.
Goed genoeg.