Hoewel ik de titel cynisch bedoel krijg ik deze opmerking regelmatig. Een veganistisch eetpatroon is niet standaard en daarmee voor veel mensen dan ook automatisch lastig. Dat iemand er daadwerkelijk gelukkiger van wordt en kan genieten van plantaardig eten is niet waarschijnlijk.
In het begin heb ik vaak geprobeerd mensen te overtuigen. Niet van het veganistisch eten op zichzelf, maar ik wilde mensen wel graag overtuigen van het feit dat het voor mij wél makkelijk, leuk en fijn is. Ik begon dan over alle mogelijke vervangers voor dierlijke producten, de gezondheidswinst en alle innerlijke dilemma’s die ik nu eindelijk niet meer heb. Het maakte weinig indruk. En dat is logisch, wanneer je zelf geen innerlijke dilemma’s ervaart rondom het eten van dierlijke producten, je niet zoveel geeft om het milieu (wellicht door een gebrek aan kennis) en je voelt je gewoon gezond. Een ver van mijn bed show; zeker voor de mensen die geen humus lusten, walgen van pindakaas, een notenallergie hebben en ook nog eens geen rauwkost verdragen. Ik kan me er iets bij voorstellen.. Mijn geluk is dat ik houd van peulvruchten, groenten en plantaardige vervangers voor “normale” producten als melk, yoghurt en vlees.
Een ver van mijn bed show; zeker voor de mensen die geen humus lusten, walgen van pindakaas, een notenallergie hebben en ook nog eens geen rauwkost verdragen. Ik kan me er iets bij voorstellen..
Thuis ervaar ik dus vrijwel geen stress rondom het eten. Buiten de deur ervaar ik die soms wel. Niet eens door de beperkte keuzes (als er al keuzes zijn), ik ben namelijk toch slecht in kiezen en houd er meer van om verrast te worden, maar wel door het sociale gebeuren eromheen. Mensen vullen al gauw voor mij, of eigenlijk het restaurant, in dat ik daar echt niks kan eten. In de meeste gevallen heb ik er wel vertrouwen in. Vaak zijn restaurants best bereid om iets weg te laten of aan te passen, zodat ik het “gewoon” kan eten. En als dat een keer niet het geval is heb ik vaak zelf wel iets mee om te eten. Just in case. En nee, dat vind ik geen ramp.
Uiteten gaat voor mij vooral om de gezelligheid. Ik vind het dan ook heel jammer als mijn veganisme dat in de weg staat. Nu betrap ik er mezelf op, maar eigenlijk is dat dus niet hetgeen dat er in de weg staat. De zorgen van de mensen om mij heen, die staan in de weg. Het is lief bedoelt, daar ben ik van overtuigd, maar het maakt de hele situatie niet makkelijker.
De enige reden waarom ik ooit met veganisme zou stoppen is dat ik klaar zou zijn met het hele gedoe. Ik vind het zo jammer dat de “doe gewoon normaal” mentaliteit het vaak wint van het persoonlijk geluk van iemand. Ik durf te zweren dat als ik tegen mijn vrienden en familie zeg dat ik ongelukkig, diep ongelukkig ben en de enige oplossing veganistisch eten is, dat ze dat allemaal, tot aan mijn dood, zouden ondersteunen. Ongeacht welke beweegredenen ik zou hebben.
De enige reden waarom ik ooit met veganisme zou stoppen is dat ik klaar zou zijn met het hele gedoe.
Wellicht helpt het ook niet mee dat er veganisten zijn die hun leefwijze opdringen aan de rest van de wereld. Of juist eisen dat plantaardig eten voorrang krijgt op andere eetpatronen. Daar heb ik moeite mee. Leefstijl verandering heeft tijd nodig. Forceren werkt in mijn ogen averechts. Ik werd veganist omdat ik in zag hoe makkelijk het eigenlijk kan zijn. Door leuke websites, bloggers en recepten zag ik dat in. Niet door boze veganisten, die koste wat het kost hun punt willen maken.
Als je echt wil bijdragen aan een betere wereld, zul je ook liefdevol moeten omgaan met de medemens.
Kortom: wees lief voor jezelf, de medemens en het milieu. Voldoende tijd, inspiratie en positiviteit zijn hierbij ontzettend belangrijk.